ΟΙ ΓΛΩΣΣΟΜΠΑΤΣΟΙ

ΟΙ ΓΛΩΣΣΟΜΠΑΤΣΟΙ

Αρκετούτσικοι δυσανασχέτησαν με την εκ μέρους μου έκδοση των «Ανθέων του Κακού» του Μπωντλαίρ. Το περίμενα, και το είχα πει πριν από την έκδοση σε δυο-τρεις φίλους μου - έτσι χάριν της μαρτυρίας!  Όχι μόνο δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά ούτε και δυνατόν  να αρέσεις σε όλους – ούτε να συμφωνούν όλοι μαζί σου. Αυτό το ξέρω πολύ καλά. Από το σημείο αυτό όμως ίσαμε το να σε βρίζουν, επειδή υπάρχεις και ζεις (και δεν μπορούν να κοιμηθούν λόγω της ύπαρξής σου) η απόσταση είναι χαώδης. Εννοείται ότι δεν πρόκειται να ανοίξω κουβέντα μαζί τους. Όμως δυό λόγια θέλω να τα πω στην κοινότητα του FΒ, στην οποία ανήκω.

Πληροφορήθηκα ότι κάποιος από δαύτους (παντελώς άγνωστός μου) με χαρακτήρισε ως καταστροφέα της ελληνικής γλώσσας. Για την ακρίβεια έγραψε ότι το κακό που ξεκίνησε με τον Γιώργο Χειμωνά το αποτελείωσα εγώ. Υπό όρους τούτο είναι, βέβαια, τιμητικό. Εννοείται ότι προτιμώ να είμαι παρέα με τον Χειμωνά παρά να έχω τη συμπάθεια του πρώτου τυχόντος σάικο γλωσσομπατσάκου που  -φεγγαροκρουσμένος για τα καλά-  βλέπει ονείρατα βαριά.

Τους ξέρω εγώ καλά τους γλωσσομπάτσους. Το 1987 κάποιος, που δεν ήξερε γρυ γερμανικά, μεμφόταν  τις μεταφράσεις μου έργων του Ρόμπερτ Μούζιλ. Τη δόξα του τη ζήλεψε κάποιος άλλος γλωσσομπάτσος το 2000 που, ομοίως μη γνωρίζοντας γρυ γερμανικά, λοιδορούσε τη μετάφρασή μου του έργου του Χέρμαν  Μπροχ «Βιργιλίου Θάνατος». Οι αδαέστατοι έλεγχαν τον επαΐοντα, δηλαδή. Η διαφορά του δεύτερου από τον πρώτο είναι ότι ο δεύτερος με εκλιπαρούσε μετά από έτη να τον συγχωρήσω, διότι … - μου είχε πει κάτι ανόητες δικαιολογίες. (Εννοείται: Pardon wird nicht gegeben = Συγγνώμη δεν δίδεται.) Επ’ εσχάτων μάς προέκυψε και άλλος γλωσσομπάτσος. Τούτος, έχοντας διαβάσει μόνο ένα μετάφρασμά μου από «Τα Άνθη του Κακού» στο σάιτ του Εκδοτικού Οίκου, απεφάνθη ότι κατέστρεψα την ελληνική γλώσσα. Αυτός μάλλον ξέρει κάτι ολίγα γαλλικούλια, που όμως, καθώς φαίνεται, δεν τον βοηθάνε –αλλά είναι δικό του πρόβλημα.

Οι μεταφράσεις μου του Μουζιλ και του Μπροχ κυκλοφορούν ακόμα σε επανεκδόσεις και από διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους. Το ίδιο θα συμβεί και με «Τα Άνθη του Κακού». Να ανησυχεί, λοιπόν, και αυτός και οι κάμποσοι όμοιοί του. Ναι, να ανησυχούν όλοι τους πολύ! Και ανησυχούν ήδη πολύ. Και χαίρομαι πολύ που ανησυχούν πολύ!

Είμαι σαράντα (40) χρόνια στο συγγραφικό / μεταφραστικό / εκδοτικό κουρμπέτι και έχω εκδώσει γύρω στα εβδομήντα (70) βιβλία. Τον γλωσσομπατσισμό ως ιδεολογία και ως πρακτική τον γνωρίζω καλά. Όπως και τη ρουφιανιά. Γι’ αυτό στέλνω τα γλωσσομπατσάκια όλα «ες κόρακας». Κι επειδή τα γουρούνια είναι ζώα πανευφυή και αξιολάτρευτα, τροποποιώ για την ανάγκη το γνωστό σύνθημα και τους λέγω:

ΓΛΩΣΣΟΜΠΑΤΣΟΙ, ΑΜΟΙΒΑΔΕΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!

ΥΓ. Το σχετικό σονετάκι που έγραψα, θα το αναρτήσω άλλη μέρα. Όχι όλα μαζί!