ΤΕΤΡΑΔΑ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΑΚΡΩΣ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΩΝ

RENÉ CHAR

ΤΕΤΡΑΔΑ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΑΚΡΩΣ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΩΝ

Ι

Ο ΤΑΥΡΟΣ

Ποτέ δεν νυχτώνει όταν πεθαίνεις,

Τριγυρισμένος από σκότη που κραυγάζουν,

Ήλιε εσύ με δύο άκρες μυτερές πανόμοιες.

Αγρίμι ερωτικό, αλήθεια επί αιθέρος ξίφους,

Ζευγάρι που μαχαιρώνεται μοναδικό ανάμεσα σ’ όλα.

II

Η ΠΕΣΤΡΟΦΑ

Όχθες που σωριάζεστε λαμπρότατα

Ίσαμε να γεμίσετε τούτον τον καθρέφτη,

Χαλικοβότσαλα όπου τραυλίζει η βάρκα

Και τ’ ανεβοκατεβάζει βιαστικό το ρεύμα,

Χλόη, χλόη πάντοτε σε ένταση και ταραχή,

Χλόη, χλόη ποτέ μα ποτέ σου σε ηρεμία,

Τί γίνεται τάχα εσάς το δημιούργημά σας

Μέσα στα λαγαρά εκείνα ανεμομπόρια

Όπου πάει και γκρεμίζεται η καρδιά του;

III

ΤΟ ΦΙΔΙ

Του παραλόγου πρίγκιπα, την αγάπη μου έλα δίδαξε

Να ξεγλιστράει από τον Κύριό της, τον μόνο που εγώ μισώ

Με σκοτεινό και απωθημένο ένστικτο ή με πανάκριβη ελπίδα.

Εκδίκηση για τα χρώματά σου πάρε, φρονιμότατέ μου όφι,

Υπό την σκέπη των δασών και σε άπαντες τους οίκους.

Απ’ τον δεσμό που ενώνει το φως με τον φόβο, πάντα

Καμώνεσαι πως φεύγεις, ω ερπετό των άκρων ορίων!

IV

Η ΣΙΤΑΡΗΘΡΑ

Ακρότατη θράκα του ουρανού, πρώτη της ημέρας φλόγα,

Στην αυγή κάθεται ολοπλούμιστη και τραγουδά τη γη που σειέται

Κουδούνι που δεσπόζει στην ανάσα του κι έχει το δρόμο ελεύθερο.

Και πόσο, ω πόσο γοητεύει! Θαυμάζοντάς την τη σκοτώνεις.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.