MUSÉE DES BEAUX ARTS

W.H. AUDEN

MUSÉE DES BEAUX ARTS

Ως προς τον πόνο ουδέποτε λάθεψαν

οι παλιοί μαστόροι: πόσο ωραία εννόησαν

τί θέση έχει στη ζωή των ανθρώπων· πώς γίνεται

   πραγματικότητα,

ενώ κάποιος τρώει ή ανοίγει το παράθυρο ή απλώς και μόνο

περπατάει χασομέρικα·

πώς, όταν οι ηλικιωμένοι με σέβας προσμένουν και πάθος

την πανθαύμαστη γέννηση, πάντοτε και ανεξαιρέτως

   θα υπάρχουνε παιδιά

που επ’ ουδενί θέλουν αυτό ακριβώς να συμβεί, ενώ

   πατινάρουν

σε κάποια παγωμένη λιμνούλα στην άκρη του δάσους.

Οι παλιοί μαστόροι, ναι, ποτέ τους δεν ξέχασαν

ότι και το τρομερό μαρτύριο ακόμα θα πρέπει να πάρει

   τον δρόμο του

οπωσδήποτε σε κάποια γωνιά, σε κάποιον

   εγκαταλελειμμένο τόπο

όπου τα σκυλιά τη σκυλίσια συνεχίζουν ζωή τους και

   του βασανιστή το άλογο

σε κάποιο δέντρο τ’ αθώα του γδέρνει καπούλια.

Στον Ίκαρο του Μπρέγκελ, φέρ’ ειπείν: πώς τα πάντα

   γυρνούν τεμπέλικα

τα νώτα τους στον όλεθρο· ο ζευγάς τώρα ίσως

ν’ άκουσε τον παφλασμό στη θάλασσα, τη μεινεσμένη

   απ’ έξω στον αέρα κραυγή,

αλλά γι’ αυτόν δεν ήταν δα καμιά σπουδαία απώλεια·

   ο ήλιος έλαμπε

ως συνήθως στ’ άσπρα πόδια που βυθίζονταν στα πράσινα

νερά, το δε ακριβό και υπέρκομψο πλεούμενο θά ’χε το

   δίχως άλλο δει

πράγμα εξόχως θαυμάσιο: ένα παιδί να πέφτει απ’ τα ουράνια –

μα επειδή έπρεπε να φτάσει εκεί που πήγαινε , συνέχισε

   τον πλού του, γαλήνιο, ατάραχο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.