ΜΙΑ ΛΕΞΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΜΙΑ ΛΕΞΗ

Όταν τα πάντα πια εξαντλούσε γύρω του και μέσα του

κ’ είταν σα να βυθίζονταν, – θυμόταν τότε να προφέρει

μια λέξη μόνον : άγαλμα (και, φυσικά, εννοούσε

άγαλμα ελληνικό, γυμνό). Κ’ ευθύς, ολόγυρά του

ανοίγονταν ονόματα-νησιά· ένα γόνατο έλαμπες

αντίκρυ στη θάλασσα· η φαρέτρα του μικρού τοξότη

διακρίνονταν θαμμένη κάτω από λοφίσκο λεπτής άμμου.

Ντυνόταν, έβγαινε στην Αγορά. «Καλημέρα σας», έλεγε.

Κρεοπωλεία, σταμνάδικα, οπωροπωλεία. Αγόραζε σταφύλια

ελευθερώνοντας εκείνη τη βαθειά, γαλήνια κι ανεξάντλητη

χειρονομία ενός κομμένου μαρμάρινου βραχίονα

                   24.V.69

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1982 (7^η έκδοση), σελ. 149.