OCTAVIO PAZ
ΚΟΙΛΑΔΑ
ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ
Η
μέρα ξετυλίγει το διάφανο σώμα της. Δεσμώτης εγώ στην πέτρα την ηλιακή και το
φως με χτυπάει με τα μεγάλα σφυριά του τ’ αόρατα. Και είμαι ένα, απλώς ένα
διάλειμμα ανάμεσα σε έναν και σε έναν άλλο παλμό: το ζωντανό σημείο, το
ακονισμένο, ήσυχο και σταθερό σημείο της διασταύρωσης δύο βλεμμάτων που δεν
γνωρίζονται και όμως συναντιούνται επάνω μου. Θα συνθηκολογήσουν άραγε; Είμαι ο
χώρος ο ατόφυος, το πεδίο της μάχης. Μέσα από το σώμα μου βλέπω το άλλο μου
σώμα. Η πέτρα τινάζει σπίθες. Ο ήλιος μού βγάζει τα μάτια. Στις άδειες μου κόγχες
δυό άστρα λειαίνουν το πορφυρό πτίλωμά τους. Τί μεγαλοπρέπεια, σπειροειδή φτερά
και ένα ράμφος ανήμερο. Και νά τώρα πια τα μάτια μου εμένα τραγουδάνε. Κι εσύ
στηρίξου στο τραγούδι τους, όρμα και ρίξου στη φωτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου