ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΠΙΛΙΑ!

GUILLERMO PILÍA 


ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Οκτώ ώρες μελέτη την ημέρα: τότε που

μου μάθαιναν γράμματα οι δάσκαλοί μου — φοιτητής εγώ

των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών. Πόσα

πρωινά, πόσες νύχτες, πόσα και πόσα απογεύματα

με ήλιο και βροχή σκυμμένος

πάνω από τον Πίνδαρο και τον Βιργίλιο…

Τόση ξερή γραμματική μπας και γράψω

δυό-τρεις λέξεις, δάσκαλοί μου, ή κάτι στίχους

ελαφρώς περιπετειώδεις. Τί θλιβεροί οι μήνες, εκεί οπού

περίμενα τις εξετάσεις, επαναλαμβάνοντας

αόριστους βήτα και κλίσεις ονομάτων… Και όμως, ναι,

τί λαχτάρα αυτή που νιώθω τώρα να πάω να δανειστώ

βιβλία που δεν είμαι πλέον υποχρεωμένος να διαβάσω…

— Κι αν σήμερα ο καθηγητής των Ελληνικών

που τόσο αγαπούσα δεν υπάρχει, ούτε και των Λατινικών

που με τρομοκρατούσε, και αν ακόμα και οι δυό τους

είναι πια γη και σποδός, όμοιοι με τις νεκρές τους τις γλώσσες …

εγώ είμαι, δάσκαλοί μου, εσείς: είμαι ο γιός σας

που δίπλα σας διδάχτηκε να νοσταλγεί

το φως το αρχαίο, αλλά όχι για να πεθάνει· είμαι ο δικός σας γιός

που μαζί με τον Πίνδαρο και τον Βιργίλιο σας θυμάται σήμερα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

******

LOS MAESTROS

Ocho horas diarias de estudio: era el tiempo
que me recomendaban los maestros, en mis años
de estudiante de griego y latín. Cuántas
mañanas, cuántas noches, cuántas tardes
de sol o de lluvia sobre Píndaro y Virgilio...
Tanta seca gramática para escribir
estas tres palabras, maestros, algunos versos
medianamente venturosos... Qué tristes meses
aguardando un examen, repitiendo
aoristos y declinaciones... Pero también,
qué añoranza siento ahora al recorrer los lomos
de libros que hoy no tengo obligación de leer...
—Si hoy ya no existe el profesor de griego
al que tanto quería, el de latín
que me aterrorizaba, si ambos son
hierba y sonido, igual que lenguas muertas...
Yo soy también vosotros, maestros: soy el hijo
que aprendió a vuestro lado la nostalgia
de la luz antigua, pero no a morir; el hijo
que hoy en Píndaro y Virgilio os recuerda.