ΕΠΙΓΝΩΣΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Ανέβασε το χέρι του σα νά ’θελε να κόψει από κα΄που ψηλά

ένα λουλούδι, ένα τσαμπί σταφύλια, ένα αστέρι,

και η κίνησή του σταμάτησε στη μέση, σαν από κάποια συστολή

   ή δειλία.

Ακούμπησε, λοιπόν, το χέρι του στο μέτωπό του και στοχάστηκε

εκείνες τις σεμνές, μισοτελειωμένες χειρονομίες,

εκείνη την πτροβλεπτικήν ευγένεια, εκείνες

τις λέξεις που δεν εξηγούν και μένουν οι ίδιες σαν απορημένες

χαμογελώντας αναποφάσιστα σε κάποιο σταυροδρόμι

σα ζητιάνες (αυτές οι από καταγωγή και πράξη αρχόντισσες),

ήμερες ζητιάνες, επιεικείς, να δέχονται πρόθυμα μιάν αδιάφορη

   ελεημοσύνη,

ελεώντας τους άλλους με τη γλυκιά συγγνώμη τους: πως οι

   άλλοι εκείνοι

υπάρχουν τάχα, κι έχουν τάχα, και μπορούν να δώσουν.

Από  τη συλλογή ποιημάτων: «Μαρτυρίες – A΄» (1957-63).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 214.