ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Τ. Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ


ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Δεν ευρέθη μεταξύ των τόκων των γυναικών άνθρωπος ανώτερος
   του Βαφτιστή Ιωάννου.

Το λόγιο τούτο του Κυρίου όλον αλήθεια φαίνεται, όλο σοφία,

  καθώς ορθά παρατηρεί

ο άγιος Μάξιμος ο Επίσκοπος στην ομιλία του την υμνητική για

  το γενέθλιο του Προδρόμου,

καθότι ο μόνος πιο λαμπρός επί της γης δεν ήτο γιός γυναίκας,

  αλλά της Παρθένου.

Με πήρε από το χέρι μιάν ημέρα η οδηγήτρα Χάρη του Θεού. Ήτο

  πρωί. Με πάει μακριά.

Με πάει να ιδώ το μυστικό νόημα του μεγάλου Ποταμού. Πόσον

  εχτείνεται σε πλάτος και σε μήκος

το ρέον νάμα. Πόσον οι αντιπέραν όχτες φαίνονται μακρινές

  θεώμενες από βουνού.

Πόσο, πλέοντας στην απομόνωση της στενής, της ολονέν

  εξελισσόμενης υδάτινης φλέβας,

ξεσπάει κανείς σε ονείρατα θαλασσινά, μα εδώ κι’ εκεί περιορίζουν

  οι φυτείες την θέα.

Πόσο με καρδιοχτύπι περιμένει τέλος κάποιο μεσημέρι
  ηλιολουσμένο ή κάποιαν αυγή

να ιδεί αναμέσον από τις παραποτάμιες φυλλωσιές, από τα βάθη
  των απέραντων πεδιάδων,

των πεδιάδων εχτεινόμενων ως θάλασσα, ως ωκεανός, δίχως
  βουνά ίσα με το βάθος,

προσκυνητών ερχόμενων μακρόθεν, οδοιπόρων, προφητικά
  κοπάδια πλησιαζόντων προς το ύδωρ,

πλησιαζόντων προς την δεχτικήν αγκάλη του ενεδρεύοντος
  Αγριμιού, με υδάτινη Σημαία θριάμβου,

του Βαφτιστή και του Προδρόμου! Όση ανακούφιση η δροσιά του

  Ποταμού δωρίζει στην ψυχή,

ως περιρρέει, Ασήμι, κρύσταλλο, χαρά Θεού, αντανακλώντας 

  ελαφρότατα αψηλά δέντρα,

φλεγόμενες εχτάσεις από καφτερό, θερινόν ήλιο, είτε την νύχτα
  πάλι, σεληνόλουστην, ειρηνική,

 που μόλις να υποπτεύει ο Ερημίτης τη ρέουσαν ευτυχία, την

  διαχωρίζουσα ξηράν από ξηράς,

– τόση ανακούφιση και πιο πελώριαν ένιωσα, ως είδα να κατέχω το

  βαθύ νόημα του Ποταμού,

των ποταμίων υδάτων, που εκπροσωπούν τη σωτηρίαν άφεση κάθε

  αμαρτίας δια του Βαπτίσματος!

Σε τέτοιες όχτες λοιπόν είδα το μακαριστόν Ιωάννη να προετοιμάζει

  τας οδούς του Κυρίου.

Σε τέτοιες όχτες είδα να καταφθάνει ονειρευτά στο πλήρωμα του

  χρόνου αυτός ο Κύριος

«του βαπτισθήναι υπό Ιωάννου εν τω Ιορδάνη». Ήτονε τότες που

  επεφάνη η Περιστερά.

Οι νοσηρές οράσεις της χορευτικής Σαλώμης στα μαρμάρινα

  παλάτια φεύγανε με ορμή

μπροστά στη ρέουσαν αγνότητα των νερών. Ποιός περιπατητής, σε

  όμοιο μάγο διάπλουν,

μπορούσε να συλλογάται μέλλοντες αποκεφαλισμούς. Και σήμερα

  δεν σκέφτομαι να εορτάσω άλλο τι,

παρά τη ζωηρήν ανάμνηση του Βαφτιστή, στο πλάι των ορμητικών

  νερών που τα κηρύχνει.

Όχι ο φυλακωμένος Πηγαδιού! Όχι ο ισόθεος Ακέφαλος! Όχι η

  ακόλαστη Σαλώμη!

Από το βιβλίο: Τ.Κ. Παπατσώνης, «Εκλογή Α΄,Ursa minor, Εκλογή Β΄», Ίκαρος, Αθήνα 1988, σελ. 76-77.