ΣΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΚΑΜΠΤΟ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΣΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΚΑΜΠΤΟ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

 

Στὸ χτύπημα τοῦ κύματος στὸν ἄκαμπτο τὸν βράχο

τινάζεται ἡ διαύγεια καὶ τὸ ρόδο της συστήνει·

στενεύει ὁ κύκλος τῆς θαλάσσης, γίνεται τσαμπάκι,

μιὰ στάλα γίνεται ἁλατιοῦ γαλάζϊου ποὺ πέφτει.

 

Μανόλια ἐσὺ μὲ ἀχτίδες στοὺς ἀφροὺς ξαμολημένη,

μαγνήτη ταξιδιωτικὲ ὦ μὲ θάνατο ἀνθισμένον,

ποὺ γίνεται-ξεγίνεται ἕνα τίποτα μονίμως,

τριμμένο ἁλάτι, διάφανο θαλάσσιο πηγαινέλα.

 

Σφραγίζουμε σιωπές, ἀγάπη μου, ἐμεῖς οἱ δυό μας,

ἐνῶ χαλάει ἡ θάλασσα τὰ στέρεα ἀγάλματά της,

κατερειπώνει πύργους ὅλο ἀσπρίλα καὶ μανία.

 

Ἐμεῖς στὸ νῆμα τούτων τῶν ἀόρατων ἱστίων

μέσα στὰ ξέχειλα νερὰ καὶ στὴν ἀδιάλειπτη ἄμμο

μαζὶ τὴν τρυφερότητα στοὺς ὤμους μας κρατᾶμε.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.