PABLO NERUDA
ΑΥΤΗ Η ΕΠΟΧΗ —ΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ— ΠΟΥ Μ᾽ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣΕΙ
Αὐτὴ ἡ ἐποχή —τὸ σκέπτομαι— ποὺ
μ᾽ ἔχεις ἀγαπήσει
θὰ φύγει· θ᾽ ἀναπληρωθεῖ ἀπὸ ἄλλη
ἐποχή, γαλάζια·
καὶ πάνω ἀπ᾽ τὰ ἴδια κόκαλα ἕνα
δέρμα ἄλλο θά ᾽ναι·
τὴν ἄνοιξη ἄλλα μάτια καὶ ἀλλιῶς
θὰ τὴν κοιτάζουν.
Κανεὶς ἀπ᾽ ὅσους πιάσαν κι ἔδεσαν
αὐτὴ τὴν ὥρα,
ἀπ᾽ ὅσους μὲ καπνοὺς ἀχνοὺς ἀνοῖξαν
συζητήσεις,
μὲ κυβερνήσεις, μὲ
περαστικούς, μὲ μεταπράτες —
οὔτ᾽ ἕνας διὰ παντὸς δὲν θὰ
κινεῖ τὰ νήματά τους.
Ὅσοι στυγνοὶ θεοὶ φοροῦν μονὸκλ
θὰ πάρουν πόδι·
τὰ τριχωτὰ τὰ σαρκοφάγα ποὺ
κρατοῦν βιβλία
ἐπίσης· οἱ μελίγκρες, οἱ
φυτόψειρες, οἱ σποῦργοι.
Καὶ καθαρός, φρεσκολουσμένος ὅταν
θά ᾽ναι ὁ κόσμος,
μάτια ἀλλιώτικα μὲς στὰ νερὰ θὰ
γεννηθοῦνε
καὶ ἀδάκρυτα τὰ στάρια θὰ
ψηλώνουν... θὰ ψηλώνουν.
Μετάφραση: Γιῶργος
Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου