FEDERICO GARCIA LORCA
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ποτέ σου δεν θα νιώσεις πόσο σ' αγαπώ, δικός σου
ότ' είμαι, που κοιμάσαι μέσα μου σαν ναρκωμένος.
Εγώ σε κρύβω και θρηνολογώ, κυνηγημένος
από μι' ατσάλινη φωνή που με τρυπάει εντός σου.
Νόμος ταράσσει εξ ίσου σάρκα και άστρα: ο εαυτός σου
περνά και μου χαλά το στήθος μου το πονεμένο σ'
ενός συγκεχυμένου λόγου εκφράσεις, που με μένος
πετούν για να δαγκώσουν τα φτερά του πνεύματός σου.
Κόσμος πολύς πηδά να μπει στους κήπους κι όλο ελπίζει
πως κάτι το κορμί μου και τους φόβους σου θα φέρει
σε άτια από φως, με χαίτη πράσινη να κυματίζει.
Μα εσύ κοιμήσου κι άλλο, κι άλλο, της ζωής μου αστέρι!
Και γι' άκου τα βιολιά - ο ήχος τους πώς το αίμα μου τσακίζει!
Για δες - ακόμα μας παραμονεύουν με καρτέρι!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου