FEDERICO GARCIA LORCA
ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΓΡΥΠΝΟΥ ΕΡΩΤΑ
Σε νύχτα πάνω από τους δυό, με ολόγιομο φεγγάρι,
εγώ έκλαιγα κι εσύ γελούσες με τα κλάματά μου.
Η αδιαφορία σου Θεός, και τα παράπονά μου
στιγμές και περιστέρια με αλυδίδες, δίχως χάρη.
Σε νύχτα κάτω από τους δυό. Κρυστάλλους είχες πάρει
του πόνου και της λύπης κι έκλαιγες - πολύ μακριά μου.
Οι οδύνες όγκος αγωνίας στα στήθη τα δικά μου,
και σου πλακώναν την καρδιά στην άμμο χίλια βάρη.
Η αυγή ήρθε και μας ένωσε στην κλίνη μας και πάλι.
Τα στόματά μας σ' ένα σιντριβάνι, που παγώνει
πάνω μας, όσο το αίμα μας σκορπιέται στην κραιπάλη.
Μα και ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο απ' το κλειστό μπαλκόνι,
και απλώνει το κοράλλι της ζωής κλαδιά στη ζάλη
και πιάνει την καρδιά μου εκεί και μου τη σαβανώνει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου