ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΙΟ ΣΟΥ ΑΝΑΠΟΛΩ

EUGENIO MONTALE

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΙΟ ΣΟΥ ΑΝΑΠΟΛΩ

Το χαμογέλιο σου αναπολώ, κι είναι για μένα γάργαρο νερό

που βγήκε κατά τύχη σ’ έναν όχτο με χοντρά χαλίκια,

σαν καθρεφτάκι που κισσός κοιτάζει τους κορύμβους του·

και το όλον ουρανός γαλήνιος και λευκός το σφίγγει στην αγκάλη του.

Αυτή ’ναι η ανάμνησή μου εμένα – και δεν θά ’ξερα να πω 
           αν και πόσο είναι ξένη,

αν απ’ την όψη σου ελεύθερη εκφράζεται ψυχή απονήρευτη,

ή αν πράγματι απ’ τους πλάνητες, που το κακό του κόσμου εξουθενώνει

και κουβαλάν σαν φυλαχτό μαζί τα βάσανά τους.

Μα τούτο μόνο να σου πω μπορώ: πως την εικόνα σου σαν σκέφτομαι,

οι πίκρες οι παράξενες σε κύματα γαλήνης πνίγονται

και πως ακόμα μπαίνει στη γκρίζα θύμησή μου εσέ η θωριά σου

αγνή και καθαρή σαν την κορφή του νέου φοινικόδεντρου

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.