ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΓΚΡΟΥΝΤΙΧ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΓΚΡΟΥΝΤΙΧ

(21 Απριλίου, επετειακό)

Εκπληκτικό ραδιόφωνο. Ακούγαμε ποδόσφαιρο και ειδήσεις. Έπιανε πολλούς ξένους σταθμούς. Μου άρεσε να ακούω αναμεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων από την Ιταλία - έτσι αγάπησα από μικρό παιδί τα ιταλικά (χωρίς να καταλαβαίνω τίποτε άλλο πάρεξ τα ονόματα των ομάδων και των ποδοσφαιριστών).

Από την αποφράδα ημέρα της 21ης Απριλίου 1967 έως και τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974 κάθε βράδυ στις 21.40 πιάναμε Ντώυτσε Βέλε "από την Κολωνία", ν' ακούσουμε τα νέα! Το ραδιόφωνο αυτό μού θυμίζει ποδόσφαιρο και χούντα.

Οι γονείς μου ήσαν δεξιοί μεν (και "βασιλικοί"), αλλά διακηρυγμένα αντιχουντικοί. Στον πατέρα μου, που ήταν δημόσιος υπάλληλος, είχαν γίνει κατ' επανάληψη "συστάσεις", γιατί άκουγε (στη διαπασών) "παράνομους" ραδιοφωνικούς σταθμούς (δηλαδή ανελλιπώς Ντώυτσε Βέλε και ενίοτε Λονδίνο) και συναναστρεφόταν "αντεθνικά" στοιχεία.

Ένα τέτοιο "αντεθνικό" στοιχείο ήταν ο Γιάννης Μιχαλέτος, γυμνασιάρχης του 6ταξίου Γυμνασίου Μολάων Λακωνίας. Διανοούμενος ολκής, αλλά "αναρχοκομμουνιστής", γι' αυτό και είχε σταλθεί στους Μολάους. Ο πατέρας μου ήταν μαθητής του Μιχαλέτου στη δεκαετία του 30, όταν ό Μιχαλέτος είχε διοριστεί καθηγητής στα Κύθηρα και δίδασκε στους γυμνασιόπαιδες "Φάουστ" σε μετάφραση Χατζόπουλου και το "Τραγούδι της αδελφής μου" του Ρίτσου. Ξαναβρέθηκαν το 1964 στους Μολάους, και έκαναν παρέα, όπως κάνει παρέα ο δάσκαλος με τον μαθητή.

Στη διάρκεια της Χούντας ο πατέρας μου πήγε δύο φορές μάρτυρας υπερασπίσεως του Μιχαλέτου σε κάτι στημένες άθλιες δίκες. Θυμάμαι τον Μιχαλέτο στις 21 Απριλίου 1968 να υποχρεώνεται να εκφωνήσει λόγο υπέρ της "Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως". Ομίλησε περί Θουκυδίδου και Ελευθερίας στο Πνευματικό Κέντρο των Μολάων. (Δέκα χρονών παιδί, μου είχε κάνει εντύπωση το όνομα Θουκυδίδης.) Κλείνοντας την ομιλία του αναφώνησε "Ζήτω ο Βασιλεύς!", ο οποίος βεβαίως δεν υπήρχε ήδη από τις 13 Δεκεμβρίου 1967. Θυμάμαι ότι στο άκουσμα αυτό είχαν χειροκροτήσει τέσσερα άτομα μόνο, τρεις δεξιοί, καραμανλικοί, και ένας παπανδρεϊκός, ανάμεσά τους και ο πατέρας μου. Στις 21 Απριλίου 1970 ο πατέρας μου δεν παρέστη σε ανάλογη ομιλία και ερωτηθείς σχετικά είπε ότι δεν το έκρινε σκόπιμο.

Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς μετετέθη υπηρεσιακώς στη Νεμέα Κορινθίας. Εκεί βρήκαμε κόσμο πολύ από τη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα, την Ξάνθη, το Διδυμότειχο. Και εκεί έγιναν συστάσεις να μην ακούει "παράνομους" σταθμούς και τα λοιπά. Διότι το Γκρούντιχ έκανε καλά τη δουλειά του και ενοχλούσε τα αφτιά των Ασφαλιτών. Στη Νεμέα, παρά ταύτα, περάσαμε υπέροχα. Θεωρώ και τη Νεμέα πατρίδα μου.

Είναι λίγο "άναρχο" το κείμενο. Αλλά το έγραψα έτσι όπως μου ήρθε, και το αφήνω αδιόρθωτο, όπως είναι, κι ας έχει και τίποτα λαθάκια.