ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΓΙΑΛΟ ΤΑ ΠΥΡΟΦΑΝΙΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΕΠΙΘΥΜΙΑ

           Στο Γιάννη Σκαρίμπα

Θά ’ρθω μιαν αυγή του Απρίλη, που άλικα
ρόδα θα μαδά στην πνοή του ανέμου,
λίγο φως να πιώ στον ανθοκάλυκα
της φιλίας σου, φίλε μακρινέ μου.

Να φανούν ζητώντας τ’ αφανέρωτα,
σύντομα με πρόφτασε το βράδυ·
προδομένος κάθε ονείρου κι έρωτα
φυλαχτό δεν έχω ούτ’ ένα χάδι.

Με το νου, σκληρό διαμάντι, ράγισα
της καρδιάς το κρύσταλλο, κι ακόμη
ούτε η Μούσα, η άλλη μοίρα, η μάγισσα,
δάφνη δε μου κάρφωσε στην κόμη.

Το στερνό και μόνο εφόδιο χάλασα·
μα ως θα πλέω, καλέ μου, στη Χαλκίδα,
απ’ το πλοίο θα ρίξω μες στη θάλασσα
τη βαριά του μάταιου αλυσίδα.

Θα σε βρώ· θα μείνουμε ώρες λέοντας
τόσα, τόσα ασήμαντα κι ωραία.
Με τα μάτια στο γαλάζιο πλέοντας
θα γεμίσω φως τον αμφορέα.

Αντικρύ γυαλί ο γιαλός και πάνω του,
σε σαπφείρου γλάστρα, οι γλάροι, κρίνοι·
θά ’χει ο νους τη χάρη του αστεφάνωτου,
δίχως πια να κρίνεται ή να κρίνει.

Θα μου λές –πρωτόγνωρο φανέρωμα! –
ιστορίες γνωστές γεμάτες γλύκα,
γλέντια ναυτικών ως το ξημέρωμα
για μια Ζαχαρένια ή μιάν Αννίκα.

Και θ’ ακούω εσένα και τα κύματα
–φλοίσβος η φωνή σου, η πνοή σου αρμύρα–
και ξεχνώντας τ’ άλυτα προβλήματα
θα χαρώ ξανά της γης τα μύρα.

Κι όταν θα βραδιάσει – ωχ, έγια λέσα μας,
έγια μόλα, αδέρφι στην ορφάνια–
ομορφιές απλές θα λάμψουν μέσα μας,
όπως στο γυαλό τα πυροφάνια.



Από τη συλλογή: Πυραμίδες (1935)
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα, τ. Α΄, Κέδρος, Αθήνα 1984 (δέκατη ένατη έκδοση), σελ. 64-65.