ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΛΗΒΑΝΙΩΤΗΣ
ΡΩΣΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Του ρώσικου παραμυθιού το πέτρινο λουλούδι
γης κι ουρανού τα σπλάχνα ψάχνω κι όλο γροικώ
ποιάς πέτρας ύλη σκάλισμα ποθεί το μαγικό
ν’ ανθίσει πια στα φύλλα της γυναίκας το τραγούδι
Εντός σου πετρώνει αυτή απ’ της ψυχής το χνούδι
που αν εξορύξεις χάραξε έν’ άνθος τροπικό
και πάνω ένα γυμνό κορμί νεράιδας ξωτικό
Για σμίλη πάρε τα φτερά από αγγελούδι
Με φύλλωμα με σέπαλα λαφριά κάνε μια κλίνη
στήμονας να γέρνει σ’ ύπερο όπως εσύ σε κείνη
με φύλλα ρόδου στρώσε τους μετάξινο σεντόνι
Κι αν θέλ’ η πέτρα να είν’ σκληρή κι αχάραγη να μείνει
άναψε φλόγα στη καρδιά πυρρά χειλών καμίνι
μ’ αν μαλακώσει δεν μπορεί θε να τη λιώσουν χρόνοι
Από το βιβλίο: Γιάννης Σκληβανιώτης, «Σονέτα και ψίθυροι», με εξύφυλλο του Χρόνη Μπότσογλου, Αθήνα 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου