ΠΡΟΣΤΑΓΗ Ν' ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΕΙ

DANTE ALIGHIERI


[ΣΕΜΝΗ ΚΙ ΕΥΓΕΝΙΚΗ –ΚΑΙ ΠΟΣΟ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟΝΤΙΣ! –]

Σεμνή κι ευγενική –και πόσο, αλήθεια... τόντις! –
η Δόννα μου περνά και χαιρετάει τους άλλους·
οι γλώσσες δένονται, και ενώπιον του κάλλους
σωπαίνουν. Πως να ειπούν τις στράψεις των ματιών της!...

Ακούει τα παινέματα των θαυμαστών της,
μα είν’ πάνσεμνη απ’ την κορφή ώς τους αστραγάλους,
ενώ ό,τι εκπορεύεται απ’ τους θόλους τους μεγάλους
των ουρανών το θαύμα ορίζει των χεριών της.

Αρέσει τόσο σ’ όποιον την καλοκοιτάζει,
και γλύκα τόση σύγκορμον τον συγκλονίζει,
που όλο θαρρεί πως ’κείνος μόνο τη λαβαίνει.

Μα απ’ τα δικά της χείλη ετούτο πάντα βγαίνει:
μι’ ανάσα τρυφερή που την ψυχή αγερίζει
του αντρός και πού ’ναι προσταγή ν’ αναστενάζει!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.


**************************


[TANTO GENTIL E TANTO ONESTA PARE]

Tanto gentil e tanto onesta pare
la donna mia quand'ella altrui saluta,
ch'ogne lingua deven tremando muta,
e li occhi no l'ardiscon di guardare.

Ella si va, sentendosi laudare,
benignamente d'umilta' vestuta;
e par che sia una cosa venuta
da cielo in terra a miracol mostrare.

Mostrasi si' piacente a chi la mira,
che da' per li occhi una dolcezza al core,
che 'ntender non la puo' chi no la prova;

e par che de la sua labbia si mova
uno spirito soave pien d'amore,
che va dicendo a l'anima: Sospira.