LUIS CERNUDA
ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΛΙΑ
Τώρα, στην πορφυρή δύση του απογεύματος
Με άνθη πια οι μανόλιες μουσκεμένες στη δροσιά,
Το να περνάς αυτούς τους δρόμους, όταν βγαίνει
Το φεγγάρι στον αέρα, θά ' ναι σαν ξυπνητός να ονειρεύεσαι.
Τον ουρανό με το παράπονό του θα κάνουν πιο απέραντο
Σμήνη χελιδονιών, το νερό σε μια πηγή
Καθαρά θα ελευθερώνει τη βαθιά φωνή της γης
Σε λίγο ο ουρανός κι η γη θα μείνουν σιωπηλά.
Σε μια γωνιά κάποιου προαύλειου, μονάχος
Με το χέρι στο μέτωπο, ένα φάντασμα
Που επιστρέφει, θα έκλαιγες σκεπτόμενος
Πόσο ωραία υπήρξε η ζωή και πόσο ανώφελη.
Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου