Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ


ΑΦΑΙΑ

Ποιοί κύκλοι ακολουθάγανε, ποιοί αιώνες τους αιώνες:
Το μονοπάτι ήταν απλό, κι ο Ναός ήταν κρυφός...
Από τα πεύκα ανάμεσα κρυβόντανε οι κολόνες
και, μέσ’ από τα σύννεφα, του φεγγαριού το φως...

Αλλ’ ως δεξιά μας και ζερβά ανοίξαν οι πυλώνες
και μονοκράτης άπλωσε στα πέρατα ο Ρυθμός,
α, πώς ξανάρχονταν βουβές σ’ εμέ οι αλήθειες μόνες,
που τις ποιμαίνει αθάνατος ο κρύφιος Αριθμός!

Τότε τα μάτια μου έκλεισα στο πέλαο και στο δέντρο...
Τι ο νους μου, ως εκρατειόντανε από το αιώνιο κέντρο,
σε λίγο ήταν ολάκερος στον ώμο μου γυρτός...

Και μ’ έφτανε – ας μη σάλευα καθόλου – η ευωδιά Σου,
και μ’ έφτανε η ανάσα Σου, και μ’ έφτανε η καρδιά Σου
για να μετράω τα σύμπαντα ψηλάθε σαν αϊτός!