ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΜΑΤΙΑ

GARCILASO DE LA VEGA


[ΑΧ, ΜΟΙΡΑ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΒΓΑΤΙΣΕΙ]

  Αχ, μοίρα, που τους πόνους μου έχεις αβγατίσει
και οξύνει, λες και τους νόμους σου είχα βλάψει!...
Το χέρι σου το ωμό το δέντρο μου έχει κάψει·
στο χώμα τ’ άνθη του έχει… τους καρπούς… σκορπίσει
  Η αγάπη μου για Κάτω έχει αναχωρήσει –
μαζί της τα όνειρά μου και των πόθων ή άψη·
τα πάντα σκόνη εγίναν που ζητά να χάψει
τους θρήνους, και τον σπαραγμό μου να μασήσει.
  Τα δάκρυα μου μερόνυχτα σ’ αυτό το μνήμα
επί ματαίω, φευ, χύνονται – το ξέρω· τήδε
κακείσε μες στη γης χωνεύτηκαν τα κάλλη
  τα πάνσεμνά της. Της νυχτός ας γίνω κτήμα,
το φως να μου σκοτίσει της ματιάς που σ΄είδε,
με τα δικά της μάτια εγώ να σέ ’δω πάλι!


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.