ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ


ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ

Μονάχα μια βραδιά. Τί να μου κάνει, πές μου,
σε τόσους μήνες που δε σ’ είδα, μια βραδιά;
Καλύτερα να μη σε λάχαινα ποτέ μου,
δεν θά ’μουν τώρα μύγα στη σφαλαγγουδιά.

Κι όμως δεν ξέρεις πόσο γίνηκες ωραία,
μ’ απ’ άλλον κάποιον να τ’ ακούσεις καρτερείς.
Καμμιά σου λέω, καμμιά σ’ Αθήνα και Περαία
δε βρίσκεται να τη θυμάσαι ολημερίς.

Εσύ δεν πρέπει να μας δείχνεσαι όπως όπως,
πού ξανακούστηκε σ’ εμάς όμοια φωνή;
Μαγεύει αλλόκοτα το γέλιο σου κι ο τρόπος,
αχ, τέτοια χάρη έχουν μονάχα οι ζωντανοί.

Εκείνη τώρα ταξιδεύει με παπόρι
κι εγώ παιδεύομαι δεμένος στη δουλειά.
Με τό ’να πόδι απάνου στ’ άλλο, είναι στην πλώρη
κι ο αέρας όλο της μπερδεύει τα μαλλιά.


Το ποίημα μάς το ζήτησε η εικονιζόμενη κυρία που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της.