ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΑΡΚΟΡΑ
Χτες έδειξες σε μένα και στον κόσμο, Μοίρα,
τον νεαρό βλαστό και μού ’πες στη λαλιά σου:
«Το βλέμμα στον σεμνόν ετούτο στρέψε! Γύρα
σου πού θα βρείς ειδή άλλη τέτοια, τη θωριά σου
ν’ αρπάζει μαγεμένη; Το παιγνιώδες –τήρα!–
χαμογελάει της νέας νιότης άνθος! Ψάξου
στα μύχια μέσα τση ψυχής σου, που ’χουν πείρα
καλού, και ειπές: πειράζει κάτι τη ματιά σου
κακό ή άσκημο; Κι ασύνειδα –για δες!– που ορίζει
τρανής αγάπης θησαυρούς!... που Θεού ανάσα
τη δάφνη εμπνέει, και γερτή, ω, τον αγερίζει!»
Τσιγκούνα Μοίρα, που ’δρεψες την πάσα ελπίδα,
μια μαύρη χάρη σού χρωστώ με αγάπη πάσα:
που τό ’φερες κι εγώ το ξόδι του δεν είδα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Χάρη νάναι κι ας είναι μαύρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στιχάρι ολοπόρφυρο!
@ π.κ.: Ωραία τό 'πες! Σε καλημερίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γιώργος Κεντρωτής: Στο βιβλίο του Ευριπίδη Γαραντούδη "Οι Επτανήσιοι και ο Σολωμός" είχαμε διαβάσει κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από επιστολές, που είχε στείλει ο Ιάκωβος Πολυλάς προς τον Κάρολο Μάνεση. Σ' ένα εξ αυτών ο Πολυλάς εξεδήλωνε την πρόθεσή του να γράψει κι αυτός ελεγείο για τον Στέλιο Μαρκορά, αλλά αυτολογοκρίθηκε, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Σολωμός θα έγραφε κι εκείνος επιμνημόσυνη ωδή. Θεωρούσε τον εαυτό του ρούβελα και τον Σολωμό αηδόνι. Ωστόσο ο Πολυλάς συνέχισε να γράφει το ποίημα κι εμπιστεύτηκε την τύχη του στο φίλο του Μάνεση υπό τον όρο -αν ποτέ δημοσιευθεί (πράγμα που δεν συνέβη)- να δημοσιευθεί ανωνύμως. Όταν πέθανε ο Σολωμός, ο Πολυλάς (αλλά και ο Μαρκοράς, ο Βαλαωρίτης) ήταν ένας απ' αυτούς που έγραψαν ποητικό νεκρολόγημα, αλλά το δημοσίευσε -πάλι- ανωνύμως! Πολλά ήταν τα θύματα του μπλούμειου άγχους της επίδρασης. Καλά το έγραψε ο Ελύτης για τον Σολωμό: "Και μόνο η σκέψη σου μου 'καψε τα χειρόγραφα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις μέρες μας βέβαια το μπλούμειο άγχος είναι ντεμοντέ -δεν μας αγχώνουν οι ποιητικοί πρόγονοι, γιατί, απλούστατα, δεν μπήκαμε καν στον κόπο να τους γνωρίσουμε! Τους θάβουμε με συνοπτικές διαδικασίες.
Υ.Γ. Κι επειδή Γαραντούδης χωρίς Βαγενά δεν πάει (ο πρώτος διατηρεί -και συντηρείται- απ' το μπλούμειο άγχος του), θυμίζουμε ένα στιχάκι του τελευταίου:"Αιωνιότητα τ' όνομά σου είναι Σολωμός".
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΑΣ!
@ lapsus digiti: Τά έγραψες ΟΛΑ! Έγραψες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε και για τις αναρτήσεις και για τα σχόλια που εκμαιεύουν! Απόλαυση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου!
κ Κεντρωτή,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμπληρώνω στη ολοκληρωτική παρέμβαση της αγαπητής lapsus digiti, από τις "Σημειώσεις" του Λίνου Πολίτη στο Β τόμο των "Aπάντων" για το "Sonetto in morte di Stelio Marcoran" τα ακόλουθα:
«..... μια μεγάλη δίφυλη κόλλα, όπου σχέδιο και παραλλαγές γραμμένες βιαστικά και πρόχειρα, και στο τέλος το κείμενο ολοκληρωμένο(και με περισσότερη επιμέλεια γραμμένο), όπως τυπώνεται στον Π. Οι παραλλαγές κι εδώ τυπώνονται για πρώτη φορά.- Σημειώνει ο Κουαρτάνος: “ Πρωτότοκος γιος του Ιππ. Γεωργίου Μαρκορά, του ίδιου που απάγγειλε τον σύντομο αλλά συγκινητικό λόγο πάνω από το φέρετρο του κόντε. Ιδές εναλλαγή από θλιβερά καθήκοντα που φέρνει το πικρό ριζικό! Πέθανε στις 29 Απριλίου 1852. – Στ.11. Ο νέος αγαπούσε την ποίηση, και έγραψε μάλιστα μια φορά στίχους ελληνικούς, που αξιώθηκαν δίκαιον έπαινο από τον ίδιο τον κόντε. Στ.14. Ο νέος πέθανε μετά το Πάσχα, όταν ο κόντες, καθώς το συνήθιζε τότε, βρισκόταν στην εξοχή»
ΥΓ Ο επικήδειος του Γεωργίου Μαρκορά βέβαια υπάρχει στο βιβλίο σας, όπως διαβάζω στο Internet, "Γρικώντας την άπλαστη αρμονία των ουρανών", αλλά που να βρίσκεται το βιβλίο.
@ Μαριάννα: Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΑΧΙ: Πολλες ευχαριστίες για το σχόλιο-συμπλήρωμα. Χαιρετισμούς.