Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ

FRANCESCO PETRARCA


[ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΙΚΡΟΤΑΤΗ ΜΑ ΚΙ ΑΓΙΑ ΗΜΕΡΑ]

  Εκείνη την πικρότατη μα κι άγια ημέρα,
που κλαίουσα ήμπε στην καρδιά μου μια εικόνα
της, δεν υπάρχει τρόπος... ύφος... να την πω, να
τη γράψω· μόνο ο νους μου την πιάνει ως αιθέρα.
  Με θλίψη ευγενικά αρθρωνότανε η μανιέρα
του θρήνου του γλυκόπικρου π’ αγρίκα από ’να
σταλί. Τον ουρανό παναίθριο θεά ή πλαγγόνα
θνητή τον έκαμε να λάμπει πέρα ώς πέρα; –
  δεν ξέρω. Χιόνι ολόλαμπρο η όψη· η κόμη μάλα-
μα ατόφυο· μάτια δίδυμα άστρα· κι αμπανόζι-
να φρύδια: ο Έρως δεν τα ετόξευσε ματαίως.
  Στο στόμα της οι πέρλες και τα ρόδα λάλα
και ζέοντα ρήματα χαλκεύσαν, για ν’ αρμόζει
ο θρήνος μ’ ό,τι επόθει ο λόγος ο σπουδαίος




Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.