Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

ΜΕ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ


ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ


ΣΟΝΕΤΟ 7


Η Σαντορίνη ριμάρει με τους πιγκουΐνους τα Βοδενά με το πουθενά
σωτήρια παρένθεση εκείνων που προσφέρουν ακόμη κεράσια στο νερό
βγάλε λοιπόν από το μυαλό σου τους κρατήρες των ηφαιστείων και
μην συχνάζεις εκεί. Καλωσόρισε τ’ ανέλπιστα δάση που βουΐζουν

στα όνειρά σου, έτσι να χαρείς, πάρε κάποιο άλλο τραγούδι. Η κουκου-
βάγια πού προαναγγέλλει τα κατάμαυρα και ζητάει συντροφιά
στη δυστυχία έχει κι άλλον σκοπό, της αρχαίας Αθηνάς η σοφία, τί
διάολο, τίποτε δεν σού ’δωσε; (Θλιβερές απαντήσεις πάλιν ακούω,

ενοχές απόμειναν, φτερά περιστεριών χειροκροτήματα ηχούν
ακόμα στις πλατείες· μακάρι να χτυπούσαν και οι καμπάνες
μουσικές στους δρόμους, μια ψευδαίσθηση αναγκαία και περι–

ποιημένη, τώρα πού αγγίζουν τα φτερά σου άλλες φτερούγες παγωμένες
αν τρέχουν τρελά τα δέντρα όταν φυσάει μην ακούς λόγια —
μέσα στα τόσα μόνο το κακό επιζεί φωνάζει το αγκάθι παρατεταμένα).


Από την πουητική συλλογή "Χαιρετισμοί", 1995.
Το ποίημα μάς το έστειλε η κ. Fernada Motta.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου