ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
ΜΝΗΜΗ
Εσύ δεν θα ρωτήσεις πια τι απόμεινε - μαζί τους τελείωσες
ίσκιος πουλιού περαστικός στάλες βροχής στην άκρη των φύλλων
που κρύβονται τα όνειρα το φτωχό σπειρί σε ποιο αμπάρι
του χειμώνα. Ενθύμια περιττά πονάνε την καρδιά σου αλαφροΐσκιωτε
με τη διπλή βέρα στο χέρι πάντα κάποιον θάνατο πενθούσες.
Και τον σέρνεις μαζί σου καίγοντας κεριά λυπημένα και χρόνια
(ό,τι δεν έγινε όνειρο είναι) μνήμη καταχωνιασμένη βαθιά.
συνέχισε - να δούμε τι θα μπορέσεις να πάρεις για τα σκοτάδια
κοντολογίς η ξενιτιά του σώματός σου στο χώμα. κι όλα λήγουν εδώ
ανύπαρκτες αιώνιες στιγμές - με τη μνήμη του άταφος σκύλος καημένε!
Έλα να παίξουμε μαζί της - θυμάται - θυμάσαι - θυμάμαι
θυμούνται όσοι τελευταίοι, ισορροπίες τρέμουσες στο γεφύρι της δωδεκά-
χρονης νύφης το πέρασμα με ρακί ευχές και τριαντάφυλλα
όργανα μουσικά (έχει τραγούδια η λησμονιά) σαν αφρισμένα πουλάρια κι άλογα
που σ' άγνωστους δρόμους θα χαθούν. Θα χαθούν;
Από τη συλλογή, «Χαιρετισμοί», 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου