ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΙΛΙ

UMBERTO SABA


ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Ένας χρόνος που αυτή την εποχή ήμουν στη Ρώμη.
Είχα τη Ρώμη και την ευτυχία.
Τη μια γευόμουνα ελεύθερα, την άλλη
στα κρυφά, το κακό μάτι να ξορκίσω
Μα όλα
με ήθελαν μακάριο όλες τις ώρες.
Kι ενός δημιουργού Θεού η σκέψη μου ήταν.

Tο Μιλάνο κάτω απ’ το χιόνι είναι πιο θλιβερό,
ίσως πιο όμορφο. Πολλά πέρασα,
που μέσα μου ακόμη ζουν,
σ’ αυτήν την ανθρώπινη κι οδυνηρή πολιτεία.
Καταφεύγω στη θαλπωρή της κουζίνα. Ένας συγγενής
που ξαναβρίσκω και χάνω, σηκώνει τα μάτια
και τη φωνή απ’ τα δύσκολα τετράδια
Βλέπει τα λευκά λουλούδια. Βλέπει τη μάνα του,
σκυμμένη με τις ασχολίες της. Και λέει
στρέφοντας το φαιδρό του πρόσωπο σε κείνη: «Μητερούλα,
σαν ξεμυτίσεις θα σε φιλήσει το χιόνι».

Κι η καρδιά δέχεται εκείνο το φιλί.


Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας.