ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ

 

(Πλωριὰ γοργόνα)

 

Τὸ ξύλινο κορίτσι, ὄχι, δὲν ἦρθε περπατώντας·

στὰ ξαφνικὰ ἔφτασε καὶ πῆγε κι ἔκατσε στὰ τοῦβλα·

τῆς θάλασσας ἀρχαῖα ἄνθη τῆς σκεπάζαν τὸ κεφάλι

κι εἶχε τὸ βλέμμα της τὴ θλίψη πού ᾽χουν πάντα οἱ ρίζες

 

Ἔστεκε ἐκεῖ καὶ κοίταζε τὶς ἀνοιχτὲς ζωές μας,

τὸ πάω, τὸ εἶμαι καὶ τὸ φεύγω ἀπὸ τῆς γῆς τὸν κόσμο,

τὴ μέρα ποὺ τῆς ξέβαφε σιγὰ-σιγὰ τὰ φύλλα.

Ἀνείδωτα μᾶς βίγλιζε τὸ ξύλινο κορίτσι.

 

Κύμα πανάρχαιο εἶχε στεφανώσει τὸ κορίτσι

ποὺ ἐκοίταζε μὲ βλέμματα καὶ μάτια νικημένα,

κι ἂς ἤξερε ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ μακρινὴν ἀπόχη

 

πιασμένοι στὸ νερό, στὸν χρόνο, στὴ βροχή, στοὺς ἤχους,

κι ἂς μὴ νογοῦσε ἂν εἴμαστε ἢ ὄχι ἕνα ὄνειρο δικό της.

Τοῦ ξύλινού μας κοριτσιοῦ αὐτή ᾽ναι ἡ ἱστορία.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.