ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΜΕΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΜΕΝΗ

Τα κύματα μού φέραν τα σπασμένα ξύλα απ’ το καράβι του – είπε.

Τα γνώρισα αμέσως απ’ το άγγιγμα των χεριών του,

από τη μυρωδιά της μασχάλης του. Τώρα,

δεν τα φοβάμαι πια τα κύματα. Έχω τούτα τα ξύλα –

όχι καθόλου για το τζάκι, μόνο για την ανέμη

και για τον αργαλειό, στα μεγάλα νυχτέρια του χειμώνα,

για τη μεγάλη υπομονή και τη μεγάλη λευτεριά. Τα μαλλιά μου

μακρύνανε μεμιάς και μ’ έκρυψαν. Μεγάλωσαν τα μάτια μου

σα δυο βουνά. Τώρα κάθομαι κάτω τους προφυλαγμένη.

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Μαρτυρίες, σειρά δεύτερη», 7^η έκδοση, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1977, σελ. 39.