DELMIRA AGUSTINI
ΣΤΗ ΣΑΛΑ Η ΝΥΧΤΑ
ΜΠΗΚΕ ΠΟΥ ’ΤΑΝ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ
Στη σάλα η νύχτα μπήκε που ’ταν κοιμισμένη –
με βήμα αργό μαζί της η σιωπή σερνόταν...
Τόσο ήσυχα ήσαν τα όνειρα, που μι’ ανοιγμένη
πληγή σαν ποταμάκι εκεί θε ν’ ακουγόταν.
Μες στις στιγμές μια λέξη ανοίκεια και πεσμένη
σαν φύλλο φθινοπωρινό κυλούσε· κι όταν
οι στοχασμοί το μετωπό μου πονεμένοι
αγγίξανε ως χεράκια δροσερά, αχ, ερχόταν
στρατός ωχρών προσώπων μυστηριωδών να
με προστατέψει εδώ. Τα μάτια σου, μια εικόνα
με δυο σπυριά από φως, ταΐζουν το σκοτάδι,
και στην ψυχή μου μέσα υπάρχει ανθοφορία
έτσι όπως με κοιτάς· στην τόσην ευφορία
το χαμηλό σου βλέμμα είναι χαλί και χάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου