ΙΣΟΘΕΟΣ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

CATULLUS

ΙΣΟΘΕΟΣ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Ισόθεος, ναι, ι-σό-θε-ος μου φαίνεται πως είν’ εμένα

και –αν είναι θεμιτό– κι απ’ τους θεούς πιο πάνω ακόμα

εκείνος ο τύπος που απέναντί σου τώρα στρογγυλοκάθεται

   και σε κοιτάει και σ’ ακούει

να του γλυκογελάς, κι εμένανε εδώ του φουκαρά

το γέλιο σου μου παίρνει τα μυαλά, γιατί

μόλις σε πήρε το μάτι μου, Λεσβία μου, εξεράθηκα,

   έμεινα άναυδος μουγγός –

   βροχέως με φώνας ουδέν έτ’ είκει

   που θά ’λεγε κι η άλλη Λεσβία, η Σαπφώ·

κι ενώ η γλώσσα μου κολλάει, λεπτή φλόγα υποδορίως

όλα μού διαρρέει τα μέλη, και ο ήχος της ντιντινιστά

αντιλαλεί στ’ αφτιά μου μέσα, και φώτα δίδυμα

   τη νύχτα μου στεγάζουν.

Η απραγμοσύνη, Κάτουλλε, η δική σου σού ’ναι βάρος πιά·

απράγμονας ανασκιρτάς, στο στόμα γλώσσα δεν ποτάζεις·

η απραγμοσύνη –μάθε– από παλιά και βασιλείς και πόλεις

   πανόλβιες ρήμαξε και χάλασε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.