ALFONSO
GATTO
ΕΝΑ ΑΝΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ
Ένας άνδρας σαν κι αυτόν που του μοιάζει,
καταπονημένος και πρόθυμος να είναι κι άλλο μόνος
απ’ ό,τι ήτο με τας σκέψεις του,
με τα χέρια του να γυρεύουνε προσεχτικά να βρούνε θέσιν
στο κύπελλο, στο ποτήρι, στο σμικρόν τετράδιον
με τους στίχους, ν’ αστράπτει εις τα ομματοϋάλιά του
των όσων έζησεν η τρυφερότης ολονέν εντονοτέρα:
πάρε μες στο ψύχος του εντροπαλού ετούτου Οκτώβριου,
το άνθος που σου φέρω – πάρ’ το!
Μέσα εις το γλυκό εμπορικόν της πλήξεως
η καραμέλα η στοχαστικιά που όλο πιπιλάς θα λειώνει
με την πικρή του βλέμματος σου τη βραδυπορία –
θα βλέπεις, θα παρατηρείς, πλην ουδέποτε θα καταλήξεις
ν’ ανεύρεις, όπως έλεγες,
τί είναι η φύσει οκνηρά του έρωτος σοφία.
καταπονημένος και πρόθυμος να είναι κι άλλο μόνος
απ’ ό,τι ήτο με τας σκέψεις του,
με τα χέρια του να γυρεύουνε προσεχτικά να βρούνε θέσιν
στο κύπελλο, στο ποτήρι, στο σμικρόν τετράδιον
με τους στίχους, ν’ αστράπτει εις τα ομματοϋάλιά του
των όσων έζησεν η τρυφερότης ολονέν εντονοτέρα:
πάρε μες στο ψύχος του εντροπαλού ετούτου Οκτώβριου,
το άνθος που σου φέρω – πάρ’ το!
Μέσα εις το γλυκό εμπορικόν της πλήξεως
η καραμέλα η στοχαστικιά που όλο πιπιλάς θα λειώνει
με την πικρή του βλέμματος σου τη βραδυπορία –
θα βλέπεις, θα παρατηρείς, πλην ουδέποτε θα καταλήξεις
ν’ ανεύρεις, όπως έλεγες,
τί είναι η φύσει οκνηρά του έρωτος σοφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου