RENÉ
CHAR
ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΑΧΑ ΤΟΣΟ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΙ;
Πόσες και πόσες υποσχέσεις μα χωρίς να φεύγεις – ω τί ωραία
η ζωή!
Επέστη η ώρα, και πρέπει να κρατήσεις!
Οφείλεις ν’ αλλάξεις ή να σβήσεις, αν ήσαν όλα όντως εξ
αρχής φωτιά·
Μπρος στα μάτια μου πεθαίνει η πέστροφα ορθή και κεκαμμένη·
Έγνοια δική μου, ετούτο το παρόν που τόσο άσχημα υποκρίνεται
Μην και μπορέσει στο τέλος να βγει τρέχοντας έξω από μένα.
Μην και μ’ εγκαταλείψει επί τέλους.
Το μαντεύω όπως ανασαίνει πρώτη του φορά.
Η λεπτή μαύρη πεταλούδα σηκώνεται μπρος απ’ τα πόδια μου
Και ανοιγοκλείνει τα φτερά της, πετάει.
Στα πιο μακρινά μου σώψυχα όπου ούτε ήλιο έχει ούτε σκότος
Χιλιάδες ακούω μελωδίες τραγουδιών
Του ύπνου να κόβουνε επιμελώς τα νύχια.
Ένας λειμώνας προσφορά σε όσους μάχονται.
Πόθος τεταμένος μετά την αστραπή,
Το σώμα ετούτο άνευ ζήλου ακινητεί, σωριάζεται,
Και επιστρέφει εκεί που είχε πρωτομπουμπουκιάσει
Στον ρυθμό πατώντας επάνω των μεγάλων μνησικακιών.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου