ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΤΑΙΝΑΡΟ

ΝΙΚΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ

ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΤΑΙΝΑΡΟ

   φτερούγισμα θαλασσινών πουλιών

   στις άφωνες σπηλιές των βράχων

            Γ. Ρίτσος

Όταν σκληραίνει η νύχτα

πάνω από το ακρωτήριο Ταίναρο

και το φως των άστρων

σκορπίζεται λέπια που τρεμοπαίζουν

στα νερά του πελάγου

ιθύνοντες των αιωνίων χρησμών

πλάι στο νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

προτάσσουν τις ασπίδες τους

αθέατοι μα πείσμονες

στη φθορά της αρμύρας

και της λήθης την άφεση.

Αλλά και όταν έχει πανσέληνο

τότε που τα κύματα

χτενίζονται πάνω στους βράχους

ακουμπώντας πολλές φορές

τις ψυχές που ταξιδεύουν

προς την πύλη του Άδη

αυτοί οι ίδιοι ιθύνοντες

σιγοτραγουδούν ή παίζουν μαντολίνο

μαζί με σειρήνες και κόρες γοργόνες

για να γλυκάνουν τους καημούς

ξεχασμένων ναυαγών.

Πιο πάνω εν μέσω γκρεμών

αγαλμάτων σμιλεμένων στην πολυκαιρία

βουνά με ξεράγκαθα

και νάνους λουλούδια πλάι τους

μαρτυρούν χαμογελώντας

πως η νηφαλιότητα

της αιώνιας παράστασης

ουδέποτε έλλειψε σ’ αυτό το τόπο

που καταλήγει ο κόσμος

παρουσία του γλάρου της κουκουβάγιας και του αστερία.

Δίπλα στα χαλάσματα

μια αράχνη μια ασώματη ταραντούλα

κι ένα σακατεμένο σκυλί

που γαυγίζει διαρκώς

ενημερώνουν τα ψηφιδωτά

τις ρωμαϊκές στέρνες

και τους αποστάτες άγγελους

για το επικείμενο ναυάγιο

των τελευταίων πειρατών

εδώ σ’ αυτόν τον τόπο

όπου πράγματι λήγει ο κόσμος.

Στο ακρωτήριο Ταίναρο.