ΜΗ ΜΑΣ ΡΩΤΑΣ ΤΗ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΕΙ

EUGENIO MONTALE

[ΜΗ ΜΑΣ ΡΩΤΑΣ ΤΗ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΕΙ]

Μὴ μᾶς ρωτᾶς τὴ λέξη ποὺ ἀπὸ παντοῦ κυκλώνει

τὸν ἄμορφό μας νοῦ, γραμμένη μὲ φωτιᾶς ψηφία,

τὴ φανερὴ καὶ λάμπουσα σὰν ζαφορά, τὴ μία

ἐκείνη λέξη τὴ θαμμένη στῶν ἀγρῶν τὴ σκόνη.

Ἄχ, ὁ ἄνθρωπος ποὺ πάει καὶ ποὺ σίγουρος βαδίζει,

τῶν ἄλλων φίλος καὶ τοῦ ἑαυτοῦ του, ἂς διασπείρει

τὸν ἴσκιο του καὶ ἂς μὴν τὸν νοιάζει κὰν ἂν τὸ λιοπύρι

σὲ μιὰ ξασβεστωμένη μάντρα τὸν ἀπεικονίζει.

Μὴ μᾶς ζητᾶς τὴ συνταγὴ τοῦ κόσμου νὰ σοῦ ποῦμε:

πῶς τὸν ἀνοίγουν συλλαβὲς στρεβλές, ξερὰ κλαράκια.

Προσώρας μόνο θὰ σοῦ ποῦμε (δίχως νά ᾽ν᾽ πανάκεια)

ἐκεῖνο ποὺ δὲν θέλουμε, ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦμε.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.