ΣΠΑΘΕΣ ΣΑΝ ΧΕΙΛΗ

VICENTE ALEIXANDRE

ΣΠΑΘΕΣ ΣΑΝ ΧΕΙΛΗ

Νοσταλγία της θάλασσας.

Θαλασσινές σειρήνες σ’ όλους τους γιαλούς

Μένουν τη νύχτα σαν φεύγει το αλατόνερο.

Θρήνος, θρήνος, σκληρή της σελήνης υφή,

αναίσθητη στα γυμνά τα βέλη.

Ποθώ το έρωτά σου, έρωτα, σειρήνες παρθένες,

που περνούν κλωστή στα δάχτυλα τους λαρύγγια και ταρσούς

και ζώνουν τον κόσμο ολόγυρα με τα φιλιά τους

ξεραμένα στον ήλιο που σβήνει χείλη κάθυγρα.

Δεν ποθώ το αίμα ούτε τον καθρέφτη του,

αγνοώ αν η γη είναι πράσινη ή κόκκινη,

αν επιπλέουν στο νερό οι πέτρες, τα βράχια.

Στις φλέβες μου μήτε ονόματα κυκλοφορούν μήτε αγωνία.

παρά μονάχα χυτές νεφέλες κόμες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.