ΑΝΤΙΟ

JAROSLAV SEIFERT

ΑΝΤΙΟ

Στοῦ κόσμου τὰ ἑκατομμύρια στίχους

πρόσθεσα κι ἐγὼ κάτι λίγες στροφὲς δικές μου.

Κι ἂς μὴν ὑπῆρξαν σὲ τίποτα σοφότερες

ἀπὸ τῶν γρύλλων τὸ τραγούδι.

Τὸ ξέρω. Συγχωρῆστε με.

Ἀλλὰ ὅπου νά ᾽ναι τελειώνω.

Ἐπ᾽ οὐδενὶ ἦσαν τὸ πρῶτο ἴχνος ἀπὸ πέλμα ἀνθρώπινο

στὴ σκόνη ἐπάνω τῆς σελήνης.

Κι ἂν κάπου-κάπου ἔλαμπαν,

δὲν ἤτανε τὸ φῶς δικό τους.

Τὴ γλώσσα ἐτούτη τῶν Τσέχων ἀγάπησα.

Καὶ αὐτή, ἀκόμα κι ἂν τὰ χείλη της βουβὰ

τὰ σφίγγει μὲς στὰ ρίγη της,

πολὺ εὔκολα τοὺς ἐραστὲς τοὺς πάει στὰ φιλιὰ

ὅσο πλανιοῦνται ἐκεῖνοι σ᾽ ἕνα κόκκινο τοπίο

καὶ πολὺ πιὸ ἀργὰ κι ἀπ᾽ ὅ,τι στοὺς τροπικοὺς σβήνει

ὁ ἥλιος.

Μαζί μας ἡ ποίηση πηγαίνει φτάνει ὣς τὶς ἀπαρχές.

Σὰν τὴν πράξη τὴν ἐρωτική,

σὰν τὴν πείνα, σὰν τὴν πανούκλα, σὰν τὸν πόλεμο.

Μερικὲς φορὲς οἱ στίχοι μου εἶναι χαζοί — πολὺ χαζοὶ

καὶ μὲ κάνουν νὰ ντρέπομαι.

Καὶ δὲν τὸ συγχωρῶ αὐτὸ στὸν ἑαυτό μου.

Μὰ βγαίνοντας νὰ βρῶ ὡραῖες λέξεις

πιστεύω ὅτι εἶναι πολὺ καλύτερο

ἀπ᾽ τὸ νὰ σκοτώνεις ἢ νὰ σφαγιάζεις.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.