ΦΩΣ

FEDERICO GARCIA LORCA

ΦΩΣ

Εἶναι ἠ ὥρα ἡ μυστικὴ ποὺ νιώθεις, ὅταν σουρουπώνει.

Τὸ φῶς εἶναι ξανθὸ καὶ τὸ βουνὸ αἱμορραγεῖ, ὅσο

ἐγὼ στὸ δρόμο προχωρῶ μὰ ἡττημένου ἀέρα —

τὸ μέτωπό μου χαμηλὰ καὶ κόκκινη ἡ καρδιά μου.

Ὁ ποιητὴς εἶν᾽ ἕνας ἴσκιος φωτεινὸς ποὺ πάει·

τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ γυρεύει νὰ συνδέσει,

χωρὶς νὰ νιώθει πὼς στὸ μπλὲ εἶν᾽ ἕνα Ὄνειρο ποὺ ζεῖ, ὅπως

καὶ ἡ Γῆ εἶν᾽ ἕνα ὄνειρο ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ἔχει πεθάνει.

Τὸ μπλὲ ποὺ βλέπουμε ἔχει ἐντός του μιὰ μεγάλη θλίψη —

ποτὲ δὲν θὰ μᾶς φανερώσει ποῦ ᾽ναι τ᾽ οὐρανοῦ ἡ ἄκρη.

Καὶ ὁ Θεὸς μιὰ θλίψη παντοδύναμη ἐν ὑψίστοις εἶναι,

μὰ δὲν μπορεῖς γι᾽ αὐτὴν νὰ πεῖς ποτὲ οὔτε κὰν μιὰ λέξη.

Τὸ μυστικὸ τῶν πάντων δὲν ὑφίσταται. Τ᾽ ἀστέρια

εἶναι ψυχὲς ποὺ ἐπόθησαν ν᾽ ἀνέβουν στὸ μυστήριο.

Τοῦ μυστηρίου ἡ οὐσία φῶς τὶς ἔκαμε ἀπὸ πέτρα,

μὰ δὲν τὶς ἄφησε καὶ στὴν Εἰρήνη του νὰ εἰσδύσουν.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.