Η ΩΡΑΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ

LOUIS ARAGON

Η ΩΡΑΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ

Τα πέπλα γαλάζια
Τα χέρια λευκά
Στου θέρους τα νάζια
Ω πόση ομορφιά

Τι δέος τι κρίμα
Σ’ όποιον πει σ’ αγαπώ
Που θα πρέπει α προπό
Να μιλάει με το κύμα

Στρατιές ηλιθίων
Ξεγελά η ματιά
Το πνεύμα σου θείον
Σε όψη φωτιά

Λατρεμένη ως το τέρμα
Με το βλέμμα σου αυτό
Σαν τον ήλιο καυτό
Με χρυσάφι στο δέρμα

Για σένα σαν λένε
Τα πλήκτρα χορεύουν
Τα χείλη μουσκεύουν
Οι σκέψεις μου καίνε

Στην ωραία σου κόμη
Το στιλπνό παρελθόν
Πώς γυαλίζει ακόμη
Σα χαρτί ιλουστρασιόν

Από τα χείλη σου βγαίνουν μόνο
Λέξεις με πυρετό και πόνο

Και της φωνής το μέγα Όχι
Στης λάβας καίει τον τόνο

Μετάφραση: Αντώνης Παπαϊωάννου.