PARMA

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

PARMA

Οι λόφοι και τα έλη αρχίζουν μέσα από το πρόσωπό μας

οι επιθυμίες μας σαπίζουν μέσα σε βροχές και ανεπίδοτες

  επιστολές

Τις νύχτες μπροστά σε ανοιγμένους, σπασμένους καθρέφτες

μεθυσμένοι προσανατολιζόμαστε με σβησμένα τσιγάρα

παλιά τραγούδια φωνόγραφου ιδωμένα μέσα από δέντρα

με καρπούς λεηλατημένους και τον ήλιο της Γένοβας χωρίς

  την ασθένεια του Μάρτη

Οι περισσότερες μνήμες μας τέλειωσαν το πρωί

δίπλα σε αποκοιμισμένα σώματα και ξεχασμένα τσιγάρα

έτσι τα όνειρα που περιμέναμε και δεν ήρθαν έγιναν

υπόγειες στοές, τώρα περνάνε τραίνα, υπόνομοι, παιδιά

  με ρουλεμάν και ασθενοφόρα αυτοκίνητα

Τα βράδια στην ταράτσα ανάμεσα σε περιστέρια που πάγωσαν

σε παιδικά σχόλια και μύθους που δεν ειπώθηκαν

μπροστά σε ανύποπτο χρόνο υποψιάζομαι τον Ατζεσιβάνο

με εκείνη την ανεπίληπτη κίνηση όταν πήρε το μαχαίρι

από το τραπέζι και τέλειωσε απλά, σα βραδινή εκπομπή

σταθμού της Νέας Υόρκης, μπροστά σε μισοκοιμισμένους

  με Veronal ακροατές

Αφού δε συναντηθήκαμε ποτέ στο σταθμό της Πάρμας

και δεν είπαμε εκείνα «η Μάρθα θερίζει δίχως χέρια

στη Μεγαλόπολη και ο Κώστας έφυγε με καράβι

για τον Πειραιά», ας παραμείνουμε απλοί θεατές

στο σινεμά Ορφέας, Καθαρά Δευτέρα απόγευμα εξώστη

σε μια άλλη ανύποπτη εποχή τότε που δε μιλούσαν

ετρουσκικά ή σανσκριτικά περιμένοντας τον Αννίβα

να περάσει το Ρουβίκωνα και να φωνάξει alea jacta est.

Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Τα ποιήματα, 1973-2008», Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2008, σελ. 50.