Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

CÉSAR CANTONI

Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

1

Στη φωτογραφία εμφανίζεσαι σε πρώτο πλάνο:
περπατάς σ’ έναν νεοϋορκέζικο δρόμο. Στα νώτα σου
η πόλη υψώνεται υπερήφανη και προκλητική.
Κάτω από μια κολόνα ηλεκτρικού ρεύματος

φέγγει μια πινακίδα που λέει: «Απαγορεύεται στροφή δεξιά».
Ένα αυτοκίνητο, που βλέπεις μόνο την εξάτμισή του,
είναι έτοιμο να περάσει τη διασταύρωση.
Ο κόσμος βαδίζει λιγάκι αφηρημένος
και λίγοι μόνο φαίνεται να κοιτάζουν τριγύρω τους.
Καμμία αμφιβολία: είναι απόγευμα συννεφιασμένης κρύας μέρας.
Ο άνεμος σού τραβάει με δύναμη το ανοιχτό σου αδιάβροχο
κι εσύ εστιάζεις το βλέμμα στον φακό σαν κάτι να γυρεύεις.

2

Του ’60 η δεκαετία τρέχει – και στη φωτογραφία και στον κόσμο.
Υπάρχει ένας αναντίρρητος μαγνητισμός εποχής
–γιατί ν’ αρνούμαστε τη νοσταλγία;– στον δρόμο
τον γεμάτο εμπορικά που τσιγκλάει η μνήμη.
Εγώ τότε ήμουν νέος και όμορφος. (Αυτό, θυμάμαι, ενοχλούσε
τα κορίτσια.) Πήγαινα στο καθολικό σχολείο
και προσευχόμουν στον θεό των στιγμάτων.
Ο θάνατος, τόσο μακρινός, δεν μπορούσε να με αγγίξει,
και όλοι οι φίλοι μου, μνησίκακοι μαζί και αδαείς,
αισθάνονταν κι εκείνοι εξ ίσου αθάνατοι.
Να ονειρεύεσαι ήταν νόμιμο τότε.
Αλλά κι εσύ ονειρευόσουν κάποια πράγματα ν’ αλλάξουνε.

3

Κοιτώ και πάλι τώρα τη θαμπή φωτογραφία,
που δημοσιεύθηκε πριν κάμποσο καιρό σε κάποιο ποιητικό περιοδικό,
και παίρνω, προς στιγμήν, τη θέση σου μπροστά στη φωτογραφική μηχανή.
Κάτι τέτοιες ώρες σού δίνει ο κόσμος την εικόνα
αναστατωμένου κοτετσιού· κάτι που, ξεγελώντας
όντα ανυποψίαστα, θέλει να γεννηθεί από ’να αβγό.
Αλλά να, έτσι η ιστορία απειλεί να στραφεί στον εαυτό της
και εσύ να είσαι βάρβαρος στο Μεγάλο Μήλο,
ψυχή πρωτόγονη σαν του μοναχόλυκου· έχει τη λάμψη
του βόρειου ήλιου στις κόρες μέσα των ματιών
και μιλάει τη διαλεκτο των ποταμών του Φρίουλι.
Μολονότι έχει ωριμάσει φτάνοντας ίσαμε τον πόνο,
διατηρεί, κατά βάθος, την καθαρότητα και τη ζέση παιδιού,
ενός παιδιού που επέλεξε να είναι ελεύθερο και κάθε τόσο
λογοδοτεί για τη τη βαθειά του εξέγερση.

4

Η ημέρα αποσύρεται και η Νέα Υόρκη εμμένει
στην ημερήσια τύρβη της. Σχεδόν αποκλεισμένος από την εικόνα
ένας χαμηλός ουρανός μοιάζει ν’ ακουμπάει επάνω στις ταράτσες.
Την έχεις ήδη ανακαλύψει σίγουρα την πόλη:
έχεις ταξιδέψει με το Μετρό και με νοικιασμένα αυτοκίνητα,
έχεις πιεί σε μπαρ και φάει σε μεγάλα εστιατόρια,
έχεις μπει και βγει σ’ εμπορικά κέντρα και σε σούπερ μάρκετ,
έχεις κάνει ψώνια στο Σόχο
και στα καταστήματα της Λεωφόρου Λέξινγκτον,
έχεις επισκεφθεί μουσεία και γκαλερί τέχνης,
έχεις κοιμηθεί σε πολυτελή ξενοδοχεία
και έχεις στοχαστεί μπροστά στους καθρέφτες τους,
έχεις πάει στο Μπροντγουέϊ και στο Κέντρο του Παγκόσμιου Εμπορίου,
πλην όμως δεν έχεις υποκύψει εκεί
σε κανένα καταναλωτικό δέλεαρ,

σε καμμία λάμψη γεννημένη από της αγοράς τα καλοπιάσματα.

5

Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία με πολύ μεγάλη προσοχή.
Ύστερα κρατάω στα μάτια μου το βλέμμα ακίνητο,
σκυμμένος στο τζάμι του γραφείου μου.
Μια εποχή ανεπανάληπτη έχει πεθάνει.
Προς έκπληξη των θεατών
εγκατέλειψες πάρα πολύ πρόωρα τη σκηνή,
ξυλοκοπημένος από ’να χαμίνι σ’ ένα βαλανείο της Όστιας,
τότε που ήταν ακόμα δυνατόν να είσαι ασφαλής.
Ο κόσμος ο παλιός δεν έχει, ούτως ειπείν, υποχωρήσει.
Τα θεμέλιά τoυ αποδείχτηκε ότι μπορούν ν’ αντέξουν, ευάερα,
το βάρος των ονείρων. Όπως και παλιά, όλα γίνονται.
Η άνοιξη χιμάει στο παράθυρό μου τώρα,
τα γεράνια ξεσπούν αυθόρμητα σε άνθη
και οι κοτούλες θα κλωσσήσουνε τ’ αβγά τους:
σημάδι μιας πίστης που ξαναγεννιέται και διδάσκει επιμονή.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Περιοδικό "Τα ποιητικά", τχ. 17, Μάρτιος 2025, σελ. 4.