ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ώρες ώρες γυρτός κι από το κλάμα πνιγμένος
συλλογίζομαι τόσα που ’χω πια λησμονήσει
λίγα χρόνια περάσαν κι όμως είμ’ ένας ξένος
για όλα εκείνα που τά ’χω στη ζωή μου αγαπήσει.

Ένας έρως μονάχα δε θρηνεί πεθαμένος·
κι αν επέθανε αυτός άλλον έχω αναστήσει.
Στην ζωή μου κι αν είμαι νικητής, νικημένος,
κάποια αγάπη θα μείνει και μ' εμένα θα σβήσει.

Συλλογίζομαι εκείνα που αγαπούσα παιδάκι
και που τίποτα τώρα Δε μου δίνουν δεν είναι…
Ω Νυμφίε κι εσένα Επιτάφιε θρήνε!...

Τα λουλούδια, οι καμπάνες, τ’ αναμμένο κεράκι,
στου φτωχού Ναζωραίου το κορμί κάποιο δάκρυ…
Σας εξέχασα; Τότε γιατί κλαίω σε μι’ άκρη;

Από το βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Τα ποιήματα», Εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1979, σελ. 36.