ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΒΕΡΤΟ ΓΟΓΕΝΕΤΣΕ

Ο ROBERTO GOYENECHE ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ HOMERO MANZI

ΗΜΑΣΤΑΝ

Ήμουν

μια βροχή γεμάτη κούραση και στάχτη

τις παραιτημένες ώρες της ζωής σου.

Μια σταγόνα ξύδι πεταμένη,

αναπόδραστα χυμένη πάνω σ’ όλη την πληγή σου.

Ήσουν

εξ αιτίας μου αηδόνι παγωμένο,

απ’ το στείρο σύννεφο, λουλούδι μαραμένο.

Ήμασταν

η ελπίδα που δεν φτάνει, που ’χει σβήσει

που το δείλι δεν μπορεί

πια να φωτίσει.

Ήμαστ’

ο διαβάτης που τι θέλει πια δεν λέει,

δεν προσεύχεται, δεν κλαίει

και στο θάνατο έχει αφεθεί.

Φύγε!

Δεν το βλέπεις εσένα πως σκοτώνεις;

Δεν το νιώθεις εσένα πως φωνάζω;

Φύγε!

Μη με φιλάς, για σένα είναι που κλαίω.

Και να κλαίω δεν θα θελα άλλο πια.

Για δες

κάλλιο να λευθερωθεί

ο ερωτάς σου απ’ την πληγή μου

κι ο πόνος μου να μείνει μακριά σου.

Φύγε!

Δεν το βλέπεις; Να σε σώσω θέλω!

Δεν το νιώθεις ότι σ’αγαπώ;

Μην κλαις, μη με φιλάς, μη με φωνάζεις,

μη με θέλεις, πια μη μ’ αγαπάς.

Ήμασταν στη νύχτα ενός δρόμου δίχως διόδους

γραπωμένοι στου οιωνού την αγωνία

ναυάγιου ωχρά συντρίμμια που σκορπίζει

του έρωτα και της ζωής το κύμα με μανία.

Ήμασταν αθύρματα ανέμου απεγνωσμένου

ίσκιοι ενός ίσκιου απ’ το παρελθόν βγαλμένου.

Ήμασταν

η ελπίδα που δεν φτάνει, που ’χει σβήσει

που το δείλι δεν μπορεί

πια να φωτίσει.

Ημαστ’

ο διαβάτης που τι θέλει πια δεν λέει,

δεν προσεύχεται, δεν κλαίει

και στο θάνατο έχει αφεθεί.

Φύγε!

Δεν το βλέπεις εσένα πως σκοτώνεις;

Δεν το νιώθεις εσένα πως φωνάζω;

Φύγε!

Μη με φιλάς, για σένα είναι που κλαίω.

Και να κλαίω δεν θά ’θελα άλλο πια.

Για δες

κάλλιο να λευθερωθεί

ο ερωτάς σου απ’την πληγή μου

κι ο πόνος μου να μείνει μακριά σου

Φύγε!

Δεν το βλέπεις; Να σε σώσω θέλω!

Δεν το νιώθεις ότι σ’αγαπώ;

Μην κλαις, μη με φιλάς, μη με φωνάζεις,

μη με θέλεις, πια μη μ’ αγαπάς.

Μετάφραση: Δημήτρης Σαραφιανός.

***************

FUIMOS

Fui como una lluvia de cenizas y fatigas
en las horas resignadas de tu vida...
Gota de vinagre derramada,
fatalmente derramada, sobre todas tus heridas.
Fuiste por mi culpa golondrina entre la nieve
rosa marchitada por la nube que no llueve.
Fuimos la esperanza que no llega, que no alcanza
que no puede vislumbrar su tarde mansa.
Fuimos el viajero que no implora, que no reza,
que no llora, que se echó a morir.

¡Vete...!
¿No comprendes que te estás matando?
¿No comprendes que te estoy llamando?
¡Vete...!
No me beses que te estoy llorando
¡Y quisiera no llorarte más!
¿No ves?,
es mejor que mi dolor
quede tirado con tu amor
librado de mi amor final
¡Vete!,
¿No comprendes que te estoy salvando?
¿No comprendes que te estoy amando?
¡No me sigas, ni me llames, ni me beses
ni me llores, ni me quieras más!

Fuimos abrazados a la angustia de un presagio
por la noche de un camino sin salidas,
pálidos despojos de un naufragio
sacudidos por las olas del amor y de la vida.
Fuimos empujados en un viento desolado...
sombras de una sombra que tornaba del pasado.
Fuimos la esperanza que no llega, que no alcanza,
que no puede vislumbrar su tarde mansa.
Fuimos el viajero que no implora, que no reza,
que no llora, que se echó a morir.

¡Vete...!
¿No comprendes que te estás matando?
¿No comprendes que te estoy llamando?
¡Vete...!
No me beses que te estoy llorando
¡Y quisiera no llorarte más!
¿No ves?,
es mejor que mi dolor
quede tirado con tu amor
librado de mi amor final
¡Vete!,
¿No comprendes que te estoy salvando?
¿No comprendes que te estoy amando?
¡No me sigas, ni me llames, ni me beses
ni me llores, ni me quieras más!

Μουσική: José Dames.

Στίχοι: Homero Manzi.

Τάνγκο του 1945.