ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: ΔΩΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ: 9

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΛΥΚΟΦΩΣ

Την ξέρεις κείνη τη στιγμή του θερινού λυκόφωτος

μες στο κλειστό δωμάτιο· μιά ελάχιστη ρόδινη ανταύγεια

διαγώνια στο σανίδωμα της οροφής· και το ποίημα

ημιτελές επάνω στο τραπέζι – δυό στίχοι όλο όλο,

μιά αθετημένη υπόσχεση για ένα εξαίσιο ταξίδι,

για κάποια ελευθερία, κάποια αυτάρκεια,

για κάποια (σχετική, φυσικά) αθανασία.

Έξω στο δρόμο, η επίκληση κιόλας της νύχτας,

οι ανάλαφροι ίσκιοι θεών, ανθρώπων, ποδηλάτων,

όταν σκολάνε τα γιαπιά, κι οι νέοι εργάτες

με τα εργαλεία τους, με τα βρεγμένα, ακμαία μαλλιά τους,

με λίγες πιτσιλιές ασβέστη στα φθαρμένα τους ρούχα

χάνονται στων εσπερινών ατμών την αποθέωση.

Οκτώ κρίσιμοι κτύποι στο εκκρεμές, πάνω απ’ τη σκάλα,

σ’ όλο το μάκρος του διαδρόμου – κτύποι αμείλικτοι

από σφυρί επιτακτικό, κρυμμένο πίσω από το κρύσταλλο

το σκιασμένο· και ταυτόχρονα ο αιώνιος θόρυβος

εκείνων των κλειδιών που δεν κατόρθωσε ποτέ του

να εξακριβώσει αν ξεκλειδώνουν ή αν κλειδώνουν.

Από την ποιητική συλλογή: «12 ποιήματα για τον Καβάφη» (1963).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 184.