ΤΟ ΚΕΡΑΣΙ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΤΟ ΚΕΡΑΣΙ

(μὲ ἄρωμα Ρίλκε)

 

Τὴν ἄκουσα· ἔλεγε: «Τὸ πᾶν πεθαίνει,

μὰ Ἐκείνη ἀκέραιη καὶ ἴδια πάντα μένει».

Τὸ ἀφτὶ ἔγινε εὐθὺς μάτι, νοῦς μεγάλος,

καὶ ὁ λάλος στίχος ἔπλεξε ἄλλο κάλλος,

 

καὶ τὸ εἶδα ἀκούγοντάς τον ἀπὸ στόμα

γλυκύφθογγο ποὺ θὰ ἔτερπε καὶ τὸ ὄμμα.

Φωνὴ ἁπαλή, μὲ μουσικὴ ντυμένη,

τῆς ποίησης τὸν ἦχο μ῾ ἕνα χτένι

 

ἁβρὸ ἐπεριποιεῖτο σὰν νά᾽ταν κόμη

ποὺ τὴν ποθοῦσαν οἱ δικοί της ὦμοι.

Καὶ τοῦ θανάτου τὸ ἄγος μετετράπη

μ᾽ εὐθύβολη λαλιὰ σὲ ἀέναη Ἀγάπη.

 

Διότι τῆς ἀπαγγέλλουσας ὁ τρόπος

τὸ μέλος δόξαζε ἀδιακόπως, ὅπως

πουλὶ ποὺ τέρπει στὸν ἀγέρα δάση:

τὰ χείλη της δονοῦσε ἕνα κεράσι.