ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΒΗΝΕΙ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΒΗΝΕΙ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

Καὶ πάλι σβήνει, ἀγάπη μου, τὸ δίχτυ τῆς ἡμέρας

δουλειές, τροχούς, φωτιές, ἀποχαιρετισμοὺς καὶ ρόγχους·

στὴ νύχτα ἐμεῖς προσφέρουμε τὸ στάρι ποὺ ὅλο τρέμει —

ἀπ᾽ τὸ φῶς καὶ ἀπ᾽ τὸ χῶμα τό ᾽χει πιὰ τὸ μεσημέρι.

 

Καὶ μοναχὰ ἡ σελήνη —μὲς στὴ μέση τῆς ἁγνῆς της

σελίδας— τ᾽ οὐρανοῦ τὶς ἐκβολὲς κολόνες στήνει·

ἡ κάμαρά μας τοῦ χρυσοῦ υἱοθετεῖ τὸ ἀργὸ τὸ βῆμα,

καὶ πᾶν καὶ πᾶν τὰ χέρια σου ἑτοιμάζοντας τὴ νύχτα.

 

Ὦ ἀγάπη μου, καὶ ὦ νύχτα... ὦ τροῦλε ποὺ ποτάμι σ᾽ ἔχει

τυλίξει μὲ νερὰ ἀδιαπέραστα σὲ οὐράνιους ἴσκιους

καὶ τὰ σταφύλια σου τὰ θυελλώδη ὅλο ποτίζει,

 

ὡσποὺ νὰ γίνουμε ἕνας μόνος του καὶ σκοῦρος χῶρος,

μιὰ κούπα ποὺ συνάζει τὴν οὐράνια στάχτη στάλα

τὴ στάλα στὸν παλμὸ ἑνὸς ποταμοῦ ποὺ δὲν τελειώνει.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.