ΑΝΥΤΗ
[ΤΟ ΞΟΑΝΟ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ]
Στην Αφροδίτη ανήκει αυτός ο τόπος: πάντοτε της άρεσε
το λαμπρό να κοιτάει απ’ τη στεριά το πέλαγος, να κάνει
ωραία τα ταξίδια των ναυτίλων. Και απ’ όλόγυρα με σεβασμό
σγουραίνει η θάλασσα, το γλυπτό της όπως αντικρίζει ξόανο.
[Η ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΤΗ]
Διαβάτη, κάτω από τα σκιερά να ξαποστάσεις φύλλα αυτής εδώ της δάφνης,
γλυκό νερό να πιείς μετά, να δροσιστείς απ’ της πηγής το ωραίο στόμα·
το ταλαιπωρημένο από την κάψα του καλοκαιριού κορμί σου απάγκιο νά ’βρει
κι ο Ζέφυρος να σε χτυπά, τα κουρασμένα μέλη σου να ξαλαφρώνει.
[ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΕΡΜΗ]
Εγώ, ο Ερμής, σε τούτη κάθομαι την ανεμόδαρτη δεντροσειρά,
στο τρίστρατο, στην κάτασπρη απ’ τα κύματα αμμουδιά από δίπλα,
ανάπαυση στους κουρασμνένους οδοιπόρους να προσφέρω –
για το ξαπόσταμα καθάριο από την κρήνη γαργαροκυλάει νεράκι.
[ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΤΟΥ]
Το δώρο αυτό στον Πάνα τον αναμαλλιάρη και στου μαντριού τις Νύμφες
το πρόσφερε ο βοσκός Θεόδοτος, τοποθετώντας το από κάτω από ’ναν βράχο·
εξαντλημένος καθώς ήταν απ’ του καλοκαιριού την άγρια λειψυδρία,
προσφέρει τού ’χανε γλυκό και δροσερό νερό με τα δικά τους χέρια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου