PABLO NERUDA
Η ΦΤΩΧΕΙΑ
Αχ, δεν θες
τη φτώχεια,
σε σκιάζει·
δεν θες
να πάς στην αγορά με σκισμένα παπούτσια,
ούτε να γυρνάς με παλιόρουχα.
Εμείς δεν αγαπάμε, αγάπη μου,
όπως το θέλουν οι πλούσιοι,
τη μιζέρια. Γι’ αυτό και θα τη βγάλουμε
σαν χαλασμένο δόντι
που μέχρι τώρα εδάγκωνε την καρδιά του ανθρώπου.
Μα δεν θέλω
εσύ να τη φοβάσαι.
Κι αν από δικό μου λάθος ρθει στο σπιτικό σου,
κι αν τυχόν σού αρπάξει η φτώχεια
τα χρυσά σου γοβάκια,
ας μη σου αρπάξει το γέλιο που είναι της ζωής μου ο άρτος.
Κι αν δεν μπορείς να πληρώσεις το νοίκι,
με περήφανο τράβα βήμα να βρεις να δουλέψεις,
κι έχε στον νου σου, αγάπη μου, ότι κι εγώ σε νοιάζομαι
και ότι και οι δυο μαζί είμαστε ο πιο μεγάλος πλούτος
που συνάχτηκε ποτέ στη γης ίσαμε τώρα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου