ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΝΙΩΣΩ

 

PABLO NERUDA

 

[ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΝΙΩΣΩ]

 

Χρόνια δικά σου που χρειάστηκε να νιώσω

σαν τσαμπιά ν’ αβγατίζουν τριγύρω μου

μέχρι που ’φτασες να δεις πώς γη και ήλιος σε είχανε

για τα πέτρινά μου χέρια προορίσει

και ώσπου ρώγα τη ρώγα

να τραγουδήσει το κρασί στις φλέβες μου κατάφερες.

Ξεστρατίζοντας ο άνεμος ή το άλογο

μ’ έκαναν εμένα

την παιδική σου να διαβώ ηλικία,

όσο εσύ τον ίδιο έβλεπες κάθε ημέρα ουρανό,

την ίδια μες στον σκοτεινό χειμώνα λάσπη,

της δαμασκηνιάς το απέραντο φύλλωμα

και τη βαθιά μαβιά της γλύκα.

Κάτι λίγα μόνο χιλιόμετρα νύχτας,

οι νοτισμένες αποστάσεις

της χαραυγής των κάμπων,

μια χούφτα χώμα– αυτά μας εχώριζαν,

οι τοίχοι οι διάφανοι

που δεν τρυπιούνται, οπότε η ζωή,

αργότερα, όλες εμπόρεσε

τις θάλασσες να βάλει, μαζί και τη στεριά,

ανάμεσά μας, και ήρθαμε έτσι κοντά, πολύ κοντά,

παρ’ όλο τον χώρο που μας εχώριζε,

βήμα το βήμα ψάχνοντας,

από τον έναν ωκεανό στον άλλο,

ώσπου είδα τον ουρανό να πυρπολείται

και να πετάει στο φως η κόμη σου,

για νά ’ρθεις στα φιλιά μου με τη φωτιά

ξαμολυμένου αχαλίνωτου μετέωρου,

και όπως έλειωνες στο αίμα μου, η γλύκα

του άγριου δαμάσκηνου

έφτασε από την παιδική μας ηλικία στο στόμα μου,

και σ’ έσφιξα επάνω στο στήθος μου

σαν να ξανακέρδιζα μεμιάς και τη ζωή εγώ και το χώμα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.