ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

Στην αμμουδιά βαδίζοντας

το πήρα απόφαση να σε αφήσω.

 

Σε μαύρες λάσπες πάταγα

που έτρεμαν,

και έτσι όπως εβούλιαζα και ξεβούλιαζα

το πήρα απόφαση πως έπρεπε να βγεις

από μέσα μου, που με βάραινες

σαν πέτρα κοφτερή,

και βήμα το βήμα

στο νου μου το χαμό σου εδούλευα:

τις ρίζες να σου κόψω,

να σ’ αμολήσω μονάχη στον άνεμο.

 

Αχ, τη στιγμή εκείνη,

καρδιά μου, ένα όνειρο

με τις φτερούγες του σ’ εσκέπαζε.

 

Ένιωθες να σε ρουφάει η λάσπη,

και με φώναζες, αλλά εγώ δεν έρχόμουν,

και βούλιαζες, ασάλευτη,

χωρίς να κάνεις τίποτα για να σωθείς,

ώσπου το στόμα σε κατάπιε της άμμου.

 

Έπειτα

η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου

και από τη ρήξη

που την ψυχή μας ετσάκισε,

βγήκαμε και πάλι ατόφυοι και γυμνοί

ν’ αγαπιόμαστε

δίχως όνειρο, δίχως άμμους,

πλήρεις εμείς και απαστράπτοντες

και από τη φωτιά σφραγισμένοι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.