ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΠΑΝΟΣ

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Ω Σίβυλλα τρισκατάρατη,

τυφλοί είν’ οι νεκροί σου,

μέλι φθονερό η ψυχή σου,

καθώς η απολλώνια φωτιά καίει την καρδιά

με ουράνια μελωδία

ανάγλυφης λύρας φτερωτής.

Τ’ άστρα δείξαν το δρόμο

οι σειρήνες των δασών

μάθαν να ξεγελούν τους περαστικούς διαβάτες

μειλίχιο το ψιθύρισμα,

δηλητήριο στη σκέψη.

Ένα παιχνίδι έσυρε χορό ψυχοπομπό,

η αυλαία του δράματος δυο ερώτων

πέφτει με τρόπο τραγικό,

τα φίδια πνίξαν την αλήθεια

και η απληστία έζωσε

με γλώσσες πύρινες

τον έρωτα και τα κορμιά.

Τα φωτεινά άρματα, φτερωτά

σε ολύμπια αναγέννηση προστάζουν∙

κι οι δαφνοστεφανωμένοι νέοι, γυμνοί

παρθένες νύμφες κυνηγούν

σ’ αιώνια παλάτια.